Zły Mistrz gry, oj zły!

„Kto daje i odbiera ten się w piekle poniewiera” – słowa brazylijskiego mistrza mądrości Paulo Coelho, które każdy Mistrz gry powinien mieć głęboko w sercu. W każdym wielu tak uważa. Ale nie ja… Jestem złym Mistrzem gry.

Podczas dyskusji na temat scenariusza, który ostatnio popełniłem recenzent zwrócił mi bardzo ciekawą uwagę. Postaram się ją sparafrazować: „dajesz bohaterom świetny sprzęt, a później im go kradną, w czym nie ma winy graczy. Samobój. W takiej sytuacji wychodzę z sesji do domu”. Na szczęście to tylko teoria i żaden z Graczy podczas mojej sesji nie zrezygnował z gry, nawet nie powiedział złego słowa na ten temat. Ale zdanie to zainspirowało mnie do napisania notki blogowej, ponieważ temat wydaj mi się bardzo ciekawy.

Panuje w środowisku przekonanie, iż jeżeli Mistrz gry stosuje zabieg pozbawienia Drużyny sprzętu i nie daje jej możliwości reakcji na sytuację to jest to grzech Mistrza gry. Jak można zabrać Graczowi jego ukochany sprzęt, ogołocić jego Bohatera do samych kalesonów i zrobić to za pomocą standardowej akcji typu: „zasnęliście na warcie i was okradziono”. Osobiście uważam, że można tak robić i Mistrzowi gry nie powinna drgnąć brew, a Gracze nie powinni mieć o to pretensji. Jeżeli prowadzący przygodę decyduje się na taki krok to musi oznaczać, iż jest w tym jakiś cel. Może przygoda zakłada pokonanie głównego antagonisty za pomocą jakiegoś sprytnego rytuału lub intrygi, a nie magicznego młota. Albo przygoda ma na celu sprawić, że wielcy bohaterowie stają się Robinsonami Cruzoe. Musi być jakiś wyższy cel takiego działania i polecam zaufać Mistrzowi gry przed opuszczeniem sesji z obrażoną miną.

Inaczej mają się natomiast sprawy, gdy Mistrz gry preferuje upupianie Bohaterów na każdej sesji. Ma być Jesienna Gawęda, Gracze muszą walczyć o kromkę chleba i pal licho, że są wielkimi bohaterami. Gramy prawdziwego jesiennego Warhammera. W takiej sytuacji mamy przejaw niedopasowania Mistrza gry i Graczy. Ich wizja gry rozmija się bardzo. W naszym krajowym środowisku tego typu zdarzeń jestem często świadkiem. Jesienni Mistrzowie gry wywołują traumy, z których później bardzo trudno leczyć Graczy. Gracze wychowani na szkodliwych jesiennych przygodach mają stany paranoiczne. Barykadowanie się w pokoju karczmy, ciągłe spanie pod bronią, 2 godzinne warty podczas postoju w Krainie Zgromadzeń, wydawanie pieniędzy w każdym mieście (żeby Mistrz gry nie zdążył ich ukraść) i inne tego typu zachowania to standard. Gracz boi się o wszystko, co tylko udało się zgromadzić jego Postaci i nie ufa niczemu żywemu w świecie gry. Ciężko jest później takiego Gracza naprowadzić na trochę inny styl gry. Taki Bohater nie zaryzykuje w epickiej scenie, nie podejmie się heroicznej misji i nie zaufa postaci, której powinien pomóc. Graczy takich leczy się długie kampanie. Ale zmiana Mistrza gry bardzo pomaga i po pewnym czasie nawet największego paranoika można oduczyć dziwnych zachowań.

Lubię dawać Bohaterom magiczne przedmioty. Każdy podczas kampanii dostanie coś ciekawego. Ale gdy przychodzi potrzeba zabrania tego wszystkiego nie boję się tego zrobić. Chęć odzyskanie sprzętu staje się wtedy motorem napędowym przygody lub daje Graczom bardzo jasny sygnał – dzisiaj gramy trochę inaczej. Co stoi na przeszkodzie, aby np. na początku kampanii zabrać graczom ich sprzęt, po kilku przygodach wrzucić do ich kiesy trochę złotych monet, a w ostatnim momencie wysłać Bohaterów do lombardu, gdzie nagle widzą swój sprzęt za grosze. Czy go nie odkupią mając w sakiewce brzęczące monety, a przed oczami mega promocję i nieświadomego lombardzistę? I wilk syty i owca cała.

Podsumowując. Polecam trochę luźniej podchodzić do zabiegów Mistrza gry. Czasami nieprzyjemne zdarzenia podczas sesji mają jakiś cel. Nie można się o to obrażać. Trzeba natomiast reagować, jeżeli wizja stylu gry Mistrza gry i Graczy się nie zgadza. Ciągłe upupianie, upadlanie Bohaterów, zabieranie im wszystkiego i notoryczne sprowadzanie bohaterów do roli żebraków to zachowanie patologiczne, które wymaga wyjaśniania na płaszczyźnie Mistrz gry – Gracze.